ذکر شهادت حبیب بن مظاهر و مسلم بن عوسجه

از سخن سنجى من آشفته حال‏

شرح حال عشق را كردم سئوال‏

گفت من آگه نیم ز اسرار عشق‏

مات و حیران مانده‏ام در كار عشق‏

اینقدر دانم كه عشق بى نظیر

هست اندر كشور هستى امیر

ملك را او پادشاهى مى‏كند

حكم از مه تا به ماهى مى‏كند

آسمان چون گوى در میدان اوست

دور زن از لطمه‏ى چوگان اوست‏

كارها دارد عجایب بى شمار

كه نشاید گفت یك از صد هزار

آتش افروز جهان عشق است عشق‏

خانمان سوز كسان عشق است عشق‏

دوست را با دوست ملحق مى‏كند

آن دو تن را فرد مطلق مى‏كند

مى‏زند بر پرده صد نقش عجیب‏

تا حبیبى را رساند بر حبیب‏

آرى آرى گشت عشق ذو فنون

بر حبیب ابن مظاهر رهنمون‏

تا رود آن سالك راه و داد

عارف روشن دل پاك اعتقاد

در زمین كربلا با شور و شین

جان دهد بهر حبیب خود حسین

همچنین بود از محبت با نصیب‏

آن كه در ره همسفر شد با حبیب‏

سالخورده نخل بستان صفا

مسلم ابن عوسجه آن با وفا

بود اندر كوفه روزى آن جناب‏

عازم حمام از بهر خضاب

دید در بازار غوغائى بپاست

صحبت از جنگ و حدیث از نینواست‏

ناكسان كوفه از برنا و پیر

مى‏خرند آلات حرب از تیغ و تیر

غرق بهر فكر بود آن غم نصیب‏

ناگهانش در رسید از ره حبیب‏

گفت با مسلم حبیب این‏ هاى و هوى‏

هیچ مى‏دانى چرا داده است روى‏

گفت نى بر گو تو گر دارى خبر

آگهم بنماى از این شور و شر

چرخ را بر گو دگر نیرنگ چیست‏

در خلایق گفتگوى جنگ چیست‏

گفت این قوم برى از نام و ننگ‏

با حسین ابن على(ع) دارند جنگ‏

تیغ بران از براى آن خرند

تا ز جسم یاورانش سر برند

اكبرش را غرق بحر خون كنند

ام لیلا را ز غم مجنون كنند

قاسم و عباس او را جسم پاك

همچو گل سازند از نى چاك چاك

چون كه مسلم گشت آگه زین سخن

دود آهش رفت بر چرخ كهن‏

شد دلش از آتش غیرت كباب‏

گفت باید كردنم از خون خضاب‏

عاشق آرى گر به دعوى صادق است

غرق خون گشتن خضاب عاشق است‏

تا نباشد دست را از خون نگار

كى رسد بر دامن وصل نگار

الغرض آن هر دو پیر حق پرست‏

از جوانمردى ز جان شستند دست‏

هر دو را شد غیر حق محو از نظر

هر دو را عشق شهادت زد به سر

هر دو بگرفتند بر كف جان خویش

بهر ایثار ره جانان خویش‏

آمدند از كوفه بیرون با نوا

ره سپر گشتند سوى نینوا

راه طى كردند تا بردند راه

در حضور شاه بى خیل و سپاه‏

هست قولى كان دو رند پاك باز

كشته گردیدند هنگام نماز

قول دیگر آن كه در آن سرزمین

شاه را دیدند بى یار و معین‏

جمع بهر كشتن آن شهریار

لشگرى چندان كه ناید در شمار

وز حریم آن شه عرش آستان‏

مى‏رود بانگ عطش بر آسمان

طرفه بزمى چیده شاه كربلا

مى‏زند دور اندر آن جام بلا

مى‏گساران پا به هستى مى‏زنند

پاى بر هستى ز مستى مى‏زنند

چون خم مى‏آن دو رند باده نوش‏

بودشان دل ز انتظار مى ‏به جوش‏

تا حریف چند ساغر در كشید

پس بدیشان گردش ساغر رسید

ابتدا مسلم به مى ‏بنهاد لب‏

كرد از شه رخصت میدان طلب‏

شاه دین از مرحمت بنواختش‏

پس مرخصى سوى میدان ساختش‏

تاخت در آن عرصه چون شیر ژیان

بر رجز بگشود از مستى زبان

پس علم شد تیغ آتش بار او

آتش افشانى همى شد كار او

چند تن زان ناكسان خیره سر

جاى داد از پشت مركب در سقر

عاقبت چون گل تنش صد چاك شد

وز ستم غلطان بر وى خاك شد

سرور دین با حبیب نیك پى

زندگانی حبیب بن مظاهر

حبیب فرزند مظاهر (مظهر) چهارده سال پیش از هجرت پبامبر اکرم در خاندان بزرگ بنی اسد در یمن به دنیا آمد. سال نهم هجری با خانواده اش به مدینه آمد و آنجا ساکن شد. در نوجوانی فقط چند صباح از اوان زندگی را در زمان پیامبر گذراند و در این مدت کوتاه، به خاطردوستی با یکی از کودکان مدینه که او حسین بن علی بن ابیطالب بود، درخشیده این دو نفر با یکدیگر حدود 10 تا 13 سال اختلاف سن داشتند اما حبیب همیشه در مقابل این کودک بسیار فروتن بود. دوران جوانی و میانسالی خود را در کنار امیر المومنین علی علیه السلام با جنگ های صفین و نهروان پشت سر گذاشت و همواره یکی از سرداران و دلاور مردان سپاه علی و نامش در کنار یاران علی علیه السلام رقم خورد. در دوران خلافت امیر المومنین و با آغاز جنگ جمل، همراه آن حضرت راهی بصره شد و پس از پایان جنگ، کوفه را برای زندگی خود انتخاب کرد. پس از شهادت علی علیه السلام، در کنار امام مجتبی علیه السلام و در سایه آن حضرت بود و درس سکوت را از آنحضرت آموخت حبیب بن مظاهر، در این سالها در کنار آل بیت پیامبر غم ها و اندوههای فراوان از دشمنان آل البیت دید تا به سن پیری رسید. به هنگام خروج امام حسین از مدینه به مکه و دعوت مردم کوفه از آن حضرت، که حبیب هم جزو دعوت کنندگان آن حضرت بود و نامه ای در این زمینه به همراه چند نفر برای حسین بن علی نوشت. امام حسین علیه السلام هم نامه ای به حبیب نوشتند و او را به یاری خود دعوت نمودند. حبیب به دنبال شنیدن خبر ورود امام حسین به کربلا، خود را از کوفه به آنجا رسانده و در رکاب حسین ابن علی جنگید و تا آخرین لحظه وفاداری خود را به امام زمانش ابراز کرد و سرانجام در ظهر عاشورا به شهادت رسید.

هنگام شهادت 75 سال داشت و سر او به همراه سرهای شهدا در کوفه گردانده شد.

حبیب بن مظاهر  

حبیب مظاهر (مظهر) اسدی از اصحاب خاص رسول خدا و امیرالمومنین علی علیه السلام بود و در جنگ های جمل و صفین و نهروان در کنار امام علی جنگید. او از حاملان علوم علی علیه السلام به شمار میرفت و پسر عمویش، اباثور، در میان اعراب به شاعری و سوارکاری شهرت داشت.

حبیب از کسانی بود که برای امام حسین علیه السلام نامه نوشت و هنگامی که مسلم بن عقیل نماینده امام به کوفه وارد شد، در منزل مختار به حمایت از او سخن گفت.

او به همراه مسلم بن عوسجه در کوفه برای امام حسین علیه السلام از مردم بیعت میگرفتند اما وقتی ابن زیاد وارد کوفه شد و کوفیان مسلم را تنها گذاشتند، افراد قبیلهاش حبیب بن مظاهر و مسلم بن عوسجه را از چشم ماموران ابن زیاد پنهان کردند.

آن دو وقتی خبردار شدند که امام حسین علیه السلام به کربلا رفته، مخفیانه به سویش حرکت کردند. روزها مخفی می شدند و شبها به سرعت میرفتند تا به اردوی امام علیه السلام ملحق شدند و سرانجام به شهادت رسیدند.